Yoğun Bakım Hemşiresi: Dayanıklılığın Sembolü

Solunum yolu hastalıkları alfabesi virüsü, Amerika Birleşik Devletleri’nde sefalet yayıyor ve önceki hastaneyi bir kez daha uçurumun eşiğine getiriyor. Ancak California, Santa Monica’da yoğun bir deva hemşiresi olan Gena Oppenheim, Providence Saint John’s Sağlık Merkezi’ndeki yatak sayısı Şükran Günü’nde başlayan uğursuz artışı sürdürürken, geçen hafta her şeyi adım adım attı.

Ülke artışındaki sayısız diğer sağlık devası çalışanı gibi, 32 yaşındaki Bayan Oppenheim da oğlu üç yılda duygusal olarak hırpalanmış duygu ve devası altında, çoğu aylarca yaşam desteğinde oyalanan genç insanlar olan pek çok Covid hastasını geride bıraktı.

Ancak son günlerde bu hastaların aile üyeleri ona bayram tebriklerini yollayınca, Bayan Oppenheim melankolik bir ruh hali içindeyken bile kendini garip bir şekilde rahatlamış hissetti.

“Bu insanların bağlantı kurabildiklerim gerçeğine hala değer verebileceğim” dedi ve pandemiden önce bakımdan yoğun liderlerinin başaramayanların akrabalarıyla iletişim halindeyken vücuttan bir durumun tümüne dikkat çekti. “Bu durumda, sanki sevdiklerimizle tek bağlarımız biziz. Bu paylaştığımız bir deneyim.”

Hemşirelik, annelik, bitkinlik ve birçok cephe çalışanını takdir edilmediğini ve bazen de istismara uğramış hissetmesine neden olan bir dünyanın siyasallaşmasıyla körüklenen bir kriz içinde. Ancak salgının hastane çalışanlarının istihdamı nasıl büyük ölçüde bıraktı ve hasta devaları nasıl çökerttiğinin hikayesini hikayenin içeriğini anlatıyor: Sahadan sonuçları veya sadece bir sigorta şirketinde veya okul kliniğinde daha az stresli bir işe geçen her hasta başı hemşiresine karşılık, yiğit kişiler var. Bayan Oppenheim gibi katlanan ve bazı bölümlerde başarılı olan Nick Vargas, Bonifacio Deoso ve Mariana Marquez gibi.

Bayan Oppenheim, “Özünde, yanından ayrılırlar ve bu nedenle bakıcı olduysanız, sahip olduklarından deva türleri ve çevrenizde iyi insanlar olduğu süre boyunca, anneliğe geri döneceksiniz” dedi. “Ben böyle yaşıyorum.”

Bayan Oppenheim’ın Providence Saint John’s ile hücresi üstün güçlü bir bağlantı var. Hayatının büyük bölümü kronik olarak hasta olan babası, birçok geceyi orada kurtardı. Onu en son ölmeden kısa bir süre önce 2230 odasında gördü.

Bir ay sonra Hemşirelik okuluna başvurdu ve Mart 2020’de yeni koronavirüs ülkesini bir şekilde beklemeye başladığında, Bayan Oppenheim dün gece babasına bakanların yanına bir işe girdi.

“Hastanedeki en karanlık anlarda bile babasını orada başarabilir” dedi.

Bayan Oppenheim, 24 yaşındaki Hemşirelik öğrencisi Hanny Virginia’nın 2230’da gözaltına alınmaya götürüldüğünü yerler, “Tamam baba, sihrini yap” diye gidecek.

Bayan Virginia yoğun bir şekilde yatıştırılmış olmasına rağmen, Bayan Oppenheim yeni hastasıyla sanki eski dostlarmış gibi konuştu. Çeşitli tedavi yöntemleri ve onu hayatta tutan ekstrakorporeal membran oksijenasyon makinesini veya ECMO’yu anlattı. Belki de bilgi içeri sızabilir ve Bayan Virginia’yı hastalanmadan önce girmeyi planladığı sınavlara hazırlamaya yardımcı olabilir.

“Hadi, çabuk iyileş, sana burada iş yapalım,” diye fısıldadı görevliler kulağına.

2021 yazına bakma, temsiller kendilerini 20’li ve 30’lu yaşlarda ve zamanla hızla artan hastayla çıkarken buldular. Çoğu çocuğun daha yaşlı olduğu ayların ardından demografik değişim, Providence Saint John’daki çoğu genç olan yoğun bakımları için hazırlanıyordu. Bir resim, Andrea Taylor, “Aynada kendine bakmak gibi” dedi.

Soldan, Bayan Oppenheim Bayan Virginia’nın alnına koydu; Bayan Flores’in kız kardeşi Dolores’in onu görebilmesi için bir iPad tutmak; 26 Ağustos 2021’de ölen Bayan Flores’in mezarı, en sevdiği bar olan San Fernando Brewing Company’den konuşacağını bir şişeyle çizecek.

Kendilerini, koruyucu anne olmayı umut eden ve yazları Meksika’da engelli çocuklar için rampalar inşa ederek geçiren, risk altındaki gençlerin sosyal hizmet görevlisi olan 30 yaşındaki Angela Kim gibi görmüşler. Temmuz 2020’de babasının üç hafta önce aynı virüsün yenik düşmesini bilmeden öldü.

Bu akıl almaz kayba rağmen, Kim evi, damardan sakinleştiriciler uygulayan, dönen makinelere göz kulak olan ve bu ender sakin anlarda sevdiklerinin saçlarını fırçalayan insanları kurdukları kalıcı bağın tadını çıkardı.

Bu bağlar, kişilik hasta ve aile arasındaki tek bağ haline gelen aylarca süren, acı verici zorunlu ayrılıkla güçlendi.

Bayan Kim’in cenazesinde, kız kardeşi Angela’nın dört görüntüsünü yaslılar arasında otururken buldu.

Kız kardeş Cathy Kim, “Bence sonsuza kadar mirasın bir parçası olacaklar” dedi. “Bir hastayı gerçekten tanımak istiyorsanız, bir hemşireyle konuşmalısınız.”

Zaman bağlantıları

Bir yoğun bakım hemşiresi ile çoğu aşırı aşırı derecede sedasyon odaklı yüzeyler arasında derin bir yakınlık oluşur. Zamanlar, bakımlar bir şeyleri ters karşılama, hatta bazen doğru teşhis ve yönlendirmeye gitmeden önce bile tıslayabilirler.

Bay Vargas, “Bu, bir tür eş veya aile üyesi gibi, bir şeyler yolunda gitmediğini anlayabileceğiniz bir yer” dedi. “Yüzlerinde yaptıkları küçük küçük sinyallerle. Altıncı bir onun gibi oluyor.”

Bayan Oppenheim sürekli hareket halindeydi. Jessica Flores’in odasının zeminine çömelmeden önce, hayati bir monitörden gelen keskin bip sesini susturmak için acele ediyor.

“Sadece gözlerini sileceğim, tamam mı? Bayan Oppenheim, baygın bir görsel sanatçısı ve nakliye ofisi müdürü olan 32 yaşındaki Bayan Flores’in gözlerini silerken, “Korkmayın,” dedi.

Gece vardiyasında hemşire olan Bonifacio Deoso, salgının genişliği ECMO makinesinde 119 gün hayatta kalan Santa Clarita’dan bir hizmetçi olan Catalina Gonzalez gibi hastalarla ölenleri oturarak ele geçirdi.

Bay Deoso, “Geceleri bizim için biraz daha samimi oluyor” dedi. “İşte bu, hastanızı tamamen kendinize ayırdığınız ve gittiğiniz birlikte yas dolabınız boyunca.”

Her şeye rağmen

Bayan Oppenheim, hastalarının sesini nadiren duyar ve gittiğinde, genellikle aylarca sürebilecek bir sessizliği bozduklarını ilk duyan kişi olur.

Bayan Oppenheim, Oxnard’lı bir inşaat işçisi ve hevesli bir futbolcu olan ve nefes nefese kalması nedeniyle tekrar entübe edilmesi gerekebilecek olan 26 yaşındaki Manny Garcia’nın üzerine giderek “Cesaretinizin esnemesini istemediğinizi” söyledi.

Bir gün sonra, aylar sonra ilk kez yayını. Bayan Oppenheim telefonunun kulağına tutarken kız arkadaşına çılgınca “Seni seviyorum” dedi. Daha sonra, bir güne kelimelere dönüşebilecek bir dizi noktasını kaleme alırken, ellerinin altında bir blok kağıt tuttu.

Bay Garcia’ya ilk el kaldırıldığında yaşama şansı çok az saklıydı. Ancak iki ay sonra, dinozorlarla dolu canlı rüyaları, araba kazalarını ve zamansız ayrılmanın yasını sosyal tutan medya paylaşımlarını hatırlamak için uykusundan çıktı.

Bay Garcia, “Uykudayken öldümü sandım” dedi.

Tek gerçek anısı, yatağın ayakucunda duran bir hemşireydi.

Hemşireler hep oradaydı. Koridorda ilk adımlarını atarken onu takip ettiklerinde ve hastanenin gül bahçesine vardığında, babası inanamayarak diz çöküp nefesi kesildi, “Bu bir mucize” dedi.

Sağlık devası çalışanlarının pandeminin en karanlık günlerine dayanmasına yardımcı olan bu tür hikayelerdir.

Yine de Bay Garcia iyileşme yolunda ilk duraksayan yürüyüşlerini atarken, Bayan Virginia 2230 misafir odası hastaydı. Burnundan çok kan akıyordu ve Bayan Oppenheim’ın midesinde bir düğüm vardı.

“İyi misin?” diye sordu başka bir resmi olan Jake Childs, Bayan Oppenheim bilgisayarının başına gitmeyiyu duygu bastırmaya çalışıyor.

“Evet,” dedi inandırıcı olmayan bir şekilde.

İki hafta sonra Bayan Oppenheim, Bayan Virginia’nın annesi Fitri Sho’nun kolunu tuttu ve başka bir hamile, kızının neredeyse beynini tutmasını sağlamaya çalıştı. Bayan Sho, inanamayarak. Bayan Oppenheim daha sonra “Onu kurtarmak için bana baktı” diye aldı.

5 Ekim 2021’de Manny Garcia taburcu edildi. Aynı gün, iki kapı bölümü, Hanny Virginia öldü.

Yaşam ve ölüm üzerine sorular

Nick Vargas, Bayan Virginia’nın aile üyeleri son vedaları için yatağının yöneticiliğini sürdürürken vardiyasından ayrıldı. Evvel arabasının içinde, hıçkıra hıçkıra ağladı.

38 yaşındaki Bay Vargas, 20’li yaşlarında taşıdığı yenilmezlik koruyucusu. Bayan Virginia ile empati kurdu ve onun gibi aşılanmaktan kaçınmayı seçmiş olabileceğini hayal etti. “Bu ben olabilirdim,” dedi.

Bir yıl sonra, Bayan Oppenheim, Bay Vargas ve diğer Hemşireler, aynı seviyedeki deva almalarına rağmen neden bazı hastaların hayatta kaldığı ve diğerlerinin neden öldüğüne dair sorularla hesaplaşıyorlardı. Ölümleri gizemli ve boşuna geldi.

Çizgi film bazılarını yaratıcı geçmiş ve bilimin bir grubu olarak görüyor. Diğerleri maneviyatın ve insanın şefkatinin önemini vurgular.

Entübe evi ilahiler diyen Mariana Marquez gibi hükümdarlar, bir ailenin elinde tutmanın iyileştirici gücüne daha fazla güvendiler. Yirmi yıldır hasta olan ve hastalarının isimlerini ilk tarihte hatırlayabilen Bayan Marquez, “Hastayla dua etmek benim için kesinlikle çok fazla üzüntü ve acıyı hafifletiyor” dedi. “Onları asla unutmayacağım çünkü onlar benim bir parçam oldular.”

Başka bir yoğun bakım hemşiresi olan Andrea Taylor da kabul etti. “Yüzlerini özü. Bulundukları odaların makaleleri” dedi. “Yanında işçiliğinin bir parçası.”