LIVERPOOL, İngiltere — Hayal zorluklarının, öfkenin ve incinmenin ortaya çıkması biraz zaman aldı. Salı gecesi yaklaşık bir saat boyunca Liverpool’un taraftarları, takımlarının Real Madrid tarafından Anfield’da ustalıkla dağıtılmasını sert bir sabırla izlediler.
Jürgen Klopp’un oyuncularını iki gollük bir fark attıktan sonra çağırdılar. Real Madrid skoru 3-2, ardından 4-2 ve son olarak 5-2’ye getirip mağlubiyeti bozguna düşerken onların yanında yer aldılar. Anfield’ın şanlı Avrupa tarihindeki en iffetli akşama koşarken, sezonlarının sonuna tanık olduğu metanetli kaldılar.
Ama sonra geçiş oldu: Geçiş, bıçağı taşıran son damla oldu. Maç sona erdiğinde ve kalabalık biraz düşmeya başladığında, Real Madrid küçük bir kaçış oyununa karar verdi. Yıpranmış ayrılıkların arasından, yanında ve yanında paslar attılar. Onlara topu bir an gösterdiler ve oğlunu uzaklaştırdılar.
Bir iki dakika bu durumunu sürdürdüler, Liverpool’un oyuncuları ümitsiz bir takip içinde oraya koştururken sallanıp durdular. Bu çok ileri bir onursuzluktu. Özellikle Real Madrid tarafından yenilmek bir sonuca varmak ve alay edilmek başka bir yere varmak. Anfield seyircisi ıslık oynamaya ve sonra oynamaya başladı: Real’de, gölgeleri kovalayan kendi oyuncularında, tüm bu uzun, kahrolası, sefil sezonda.
Real Madrid’in Anfield’da kazanması hiçbir şekilde sürpriz sayılmaz. Ne de olsa burası Real Madrid ve burası da Şampiyonlar Ligi. Heyecan verici bir Madrid toparlanması anlaşmasının bir parçası. Büyük ölçüde, başka işletme rekabete girme zahmetine giderek daha tuhaf hale geliyor.
Carlo Ancelotti’nin tarafı geri dönüşte ustalaştı, onu bir arka forma dönüştürdü, özüne kadar kaynattı. Geçen sezon zafere giden Real Madrid, kartviziti haline gelen mucizevi iyileşmeyi sahnelemek için genellikle ikinci maçı uzatmalar da dahil olmak üzere iki ayaklı bir beraberliğin tamamına ihtiyaç duydu.
Bu sezon – bu bilgilere göre – tek değişiklik, süreç o kadar kolaylaştırmış olması ki, artık hızlı bir şeyler yemek için ortada bir mola ile yarım saatten fazla sürmüyor.
O halde, Liverpool’un Salı günükü yenilgisinden çok daha çarpıcı olan, bunun tarzıydı. Bu Liverpool takımının derinlerinde bir yerlerde, çok da uzun zaman önce olmayan bir geçmişin kas hatırası var. Ne de olsa, beş yıl içinde üçüncü Şampiyonlar Ligi finalini oynayalı henüz dokuz ay olmuştu, Klopp sakin günlerin devam edeceğinden yeterince emindi ve taraftarlarına – mağlup olsalar bile – bunun için otel odalarını ayırtmalarını tavsiye edebilirdi. yılın şovu.
15 dakika boyunca, bu etabın ve bu rakibin o hayaletleri canlandırmaya yetip yetmeyeceğini merak etmek mümkündü. Liverpool, Darwin Nuñez’in yaratıcısı, cüretkar bir vuruşu sayesinde erkenden yönlendirilen ele geçirdi ve ardından Thibaut Courtois bacaklarını çalıştırmayı unutup Mohamed Salah’a topunun içinde onu ayırdı. Arada, Salah iki şanstan daha boşaldı. İşte Liverpool taraftarlarının aylarını bekledikleri görüntüler sonunda ortaya çıktı.
Ve sonra, birdenbire bire bir hayal buharlaştı ve gerçeklik çöktü. Vinícius Júnior harika bir şekilde bir gol attı ve ardından ona Alisson tarafından bir saniye hediye edildi. Büyüyü bozma etkisi vardı. Saat gece ağlamaklı vurmak. Éder Militão üç yaptı. Benzema’nın bir şutu dört için saptırıldı ve ardından şarkıları yumuşak ve dokunuşu süresi boyunca dans ederek beş yaptı.
Liverpool, birdenbire sezonun büyük bölümünün olduğu gibi göründü: Orta sıralardaki bir Premier Lig takımı, garip ve sarsıcı bir geçişin sancılarına kapılmıştı. Bu seferki fark, Avrupa şampiyonu karşılaşmama mücadeleleriydi.
Liverpool’un mirasının nasıl olduğu şimdi bile bir sır olarak kalıyor. Son aylarda, bu kadar oluşturduğumuz, bu kadar düşünceli, yürüten ve hassasiyetle bir yürütülen bir ekibin nasıl bu kadar hızlı araya ve kolay bir şekilde dikiş yerlerinden ayrılabileceğini anlamak için sayısız binlerce kelime yazıldı. Bu kadar iyi bir şey nasıl bu kadar kırılgan olabilir.
Kısıtlamalardan korunma gibi somut görünen değişkenler var. Yaralanmalar, doğal, orta sahanın yükseltilmesindeki başarısızlığı bir araya gelmelerinde yardımcı olmadı. Liverpool’un hak kazandığı yarışmada maçı oynayan ilk İngiliz takımı olduğu – iki kupa kazanarak, ancak en çok istenen ödüllerin hiçbirini alamadığı – geçen sezon sonuçları hem fiziksel hem de psikolojik olarak oyalanmadı.
Ama bir de somut olmayan, teorik ve duygusal ipler, ancak soru biçimini alabilen suçlamalar var: Liverpool, Klopp’un ekibinin çekirdeğine çok mu sadıktı? Perdeleri hapsetmek, ekibin birkaç önemli denetleme organı, kurumları geliştirmek için çok uğraştırdığı uyum bozdu mu? Eger yapiyorlarsa, performanslari uzerinde herhangi bir etkisi oldu mu?
Sebepler ne olursa olsun, sonuçlar sahada, bir kuvvetleri daha kısa bir süre önce Liverpool’un – büyük ölçüde haklı olarak – eşit saydığı bir takıma karşı oradaydı. Klopp, geçen yılın finalini bu hafta ilk kez inceledikten sonra, bunun için takımın kazanabileceği bir maç olduğunu söylediğinde, sadece cesur bir surat sergilemiyordu.
Şimdi ise, uçurum genişliyor. Baştan çıkarma, büyük hatalara mahkûmdur – Alisson’ın ikinci gol için yanlış değerlendirmesi, üçüncü için sabit kıta, dördüncü için Joe Gomez’in vücut şekli – ama daha çok şey anlatan küçük şeyler.
Bu, Liverpool’un eskisinden sadece bir dokunuş daha yavaş pas verme hızıdır. Oyuncuları arasındaki boşluklar, biraz fazla büyük ve artık çok az olan hatları arasındaki uyum. Basının yoğunluğunda, bir şekilde seyreltilmiş ve soluk.
Her birinden başkalarını besler, güveni aşındırır ve amacı yok eder, ta ki tüm sistem onarılamayacak kadar parçalanmış görünene kadar. Ve işte o noktada Real Madrid, tam bir özgüven havasıyla topu pas atmaya başladı, Liverpool’un oyuncuları onları kaybetmek için güçsüzdü, daha önce bu rakiplerle paylaştıkları seyreltilmiş yüksekliklerden düşmeleri tamamlandı.
