Çocukluğumdan uçuşlar, öğleden sonra O’Hare’den ayrıldı ve 13 saat sürdü. İndediğimde, gün Tokyo’da öğleden sonraydı. Tarih çizgileri ve saatleri, bir gün boyunca bir şekilde buharlaşırken bir yandan azalır. Dönüşte yaşananlar daha da akıllara durgunluk verdi. Tokyo’dan ayrılarak Chicago’ya geldim. aynı gün, sadece iki saat önce, doğru atlayan bir rekor gibi. bu kadar bu zamanları günü boyunca, asla kafamda zaman diliminde geçiremediğim, çünkü 29 okulda en az 40 gidiş-dönüş yaptım.
1993 yılında Japonya’nın Nagoya’dan bir baba ve Japon bir annenin çocuğu olarak doğumundam. Amerikalı büyükannem için bir hafta veya kez, Birleşik Amerika Birleşik Devletleri’ne uçardık. Ailem, kız kardeşim ve ben 2001’de ABD’ye taşındığımızda yolculuk tam olarak devam etti. Nagoya’da onu yaz birkaç ay geçirdik, bu güne kadar devam edin bir göç. uçm sürerken, iki ev arasında tüm ve genel olarak karşılaşma hakkında, kapsamlı olmaktan ve alay edilebilir bir şey: gelişmeci, başücü lag.
Ben çok küçükken, uygun bir yerde bir uykunun bu durumu önleyeceği umarak uçakla zeminine battaniyeler yaşayacaktı. Asla gerçekten işe yaramadı. Uçak indiğinde, ağır gözlerim kapaklarında ince bir kum tabakasındaki arkalarında gibi. açlıktan midem bulanırdı. Sonra uykusuzluk ve yorgunlukla günlerce savaşmaya geldi. Büyük bir Amerikan gazetesinde jet lag ile ilgili ilk erkeklerden oluşan Şubat 1966 Los Angeles Times makalesi, bu duyguyu “akşamdan kalmaya benzemeyen bir zaaf” olarak tanımladı.
Ama zaman araçları ve kıtalar arasında aşağıdan sonra nasıl gidişmun nasıl umursamadım. Ailem ve ben her zaman herkes uyurken uyanır ve henüz şafağın güvenlikte bir araya toplanmış yabancı bir gezegendeki kaşifler gibi birlikte araştırırdık. Japonya’da ablam annem ve ben kaba bir zamanda uyanır ve nemli sabah havasına doğru aşağı inerdik. Memleketim Nagoya, bazı sabah 7’de kullanıma yönelik zengin ve kapsamlı bir Kissaten kullanıma sahip. hala yapar. Kahvehane mütevazi kabinlere girer, kalın içerik halinde tereyağlı, sipariştevimlerin yanında içerdik.
Chicago’daki evimizin yanında, jet-lag kahvaltıları mumlu kağıtta sıcak kahve, turunda suyunda çakıllı anlamına gelecek. Annemle babam, kız kardeşim ve ben yerel McDonald’s’ımızın standında gözlerimizi şişmiş ve jamamalarımızı giymiş haldeyken görünüşte görünüşte çıkacaktı. Yavaş yavaş, sabah bir zamana girerken, kabuldeki merkezden alınabilir yaşlı adamlar bardaklardan toplanmalarını yapar, kağıt bardak içer ve sohbet ederdi. Jet lag hepimizi tüketmiştik. Chicago Nehri’ndeki parkın yönlendirmesi uzun yolda yürürdük.
Yaşlandıkça ve ülkeli ülkem hakkında daha derinden başlamakkça, ileri geri gezilere yavaş yavaş endişeleniyordu. Her ziyaretimde, indirileceğinden, tercih edilen ya da orada olan benliğimin versiyonuna geri dönemeyeceğimden endişelendim. Her geçen yolculukta, çok durağan geldiğim, algı ve mekandaki valiye dayanamayacağım korkusunu taşıdım. İlk birkaç günlerle tezgahtarlarla izleme üzerinde, dilden ürün verici bir şekilde paslandı. ABD’ye dönüşmekten, Amerikalı erkek arkadaşların çekinmekten çekinmekten, benim hakkımdaki kaygıma bakmalarından ben. Sonra büyükbabam Jijikten sonra Japonya ziyareti vardı. Havaalanında treninin yokluğunda gözden geçirmemı ve onun için evimin planlamak kadar değişip gelişecek.
Ancak dönüşü kolaylaştıran şey, jet gecikmesinin şu şekilde olması muhtemeldi. Her iki evde de ne değiştirilebilecek olsun, bitkinlik ve ya evdeyken küçük bir mutfak tasarımına sahip olacak şekilde tasarlanabilir. Yanımda ablam, annem babam ve şimdi kocam aynı akıntıya kapılırdı.
Karnımdaki hırıltı beni saat 3’te heyecanırsa, ablamla 24 saat açık lokantasına giderim, bir geceden sonra ayılan ile birlikte erişte yiyip giderim. Ya da kocamla birlikte bungalovlarla mahallemde uzun bir yürüyüşe çıkar, çiy yüklü çimenlerde tavşanlar görürüm. Evden sadece eve gitmek için evinin garipi içimde olmayacak büyük olmayan başlarsa, tercihmun Şikago’daki ön okullalarını sade kahve içer, yüzünden parmak çınar ağaçlarının arasından esnetmesini seyredim. .
Jet lag, 6 ve 16 yaştaki gibi, bu gibi, zaman cebini sunuyor. Memle pembe semalarının semalarının şehri, bir şehirde uyanmadan önceki sessizliği, uçuşlarımızdan sonra yeniden yerleşecek olan herkesim yolcuları. – beni tekrar ağırlamak için her zaman oradadır.
Nina Li Coomes, Chicago’da bir Japon ve Amerikalı yazardır.
